22/06/2013 11:05
نشریه فارن پالیسی می نویسد، وقتی که ملاقات های امریکا و اروپا با طالبان با خط درشت به چشم می خورد، داد و ستد چین با طالبان در عقب پرده دوام داشت. به نوشته نشریه، حتی در 11 سپتمبر سال 2001 در لحظاتی که برج های تجارت جهانی در نیویورک مورد حمله قرار می گرفتند، یک هیات چین برای امضای قرار داد تجارتی در کابل با طالبان نشسته بود. بعد از سقوط نظام طالبان باز هم چین روابط پنهانی خود را با شورای کویته حفظ کرد. یک مقام سابق چین در صحبت با نشریه گفته است، در پهلوی پاکستان چین یگانه کشوری بشمار می رود که تماس خود را با طالبان ادامه داد. نظر به سخنان منابع آگاه، در 18 ماه گذشته مقامات چین در صحبت با امریکایی ها واضح ساختند که تماس آنها با طالبان برقرار است. روابط چین با طالبان در سال های 1990 بیشتر به نگرانی چین در مورد حرکت های آزادی خواهی مسلمانان ایغور در چین رابطه داشت. چین ترس داشت که مبدا حکومت طالبان در کابل از این حرکت حمایت کند.
در یک ملاقات در ماه دسمبر سال 2000 در کندهار، رهبر طالبان ملا محمد عمر به سفیر چین لو شولین اطمینان داد که به هیچ گروهی اجازه نخواهد داد که از خاک افغانستان بر علیه کشور های دیگر عملیات انجام بدهد. در مقابل ملا محمد عمر از چین خواست که حکومتش را به رسمیت بشناسد و در برابر تحریم های سازمان ملل متحد علیه طالبان از حق ویتوی خود استفاده کند. اما به نوشته فارن پالیسی، هیچ یک از طرف ها خواست های یکدیگر را عملی نکردند. اما دو طرف به این نتیجه رسیدند که می توانند داد و ستد تجارتی داشته باشند. سفیر طالبان در اسلام آباد در آن وقت گفته بود که سفیر چین در اینجا یگانه شریک خوب می باشد که روابط نزدیک را حفظ کرده است.
بعد از سقوط حکومت طالبان، منابع در پاکستان می گویند که رهبران طالبان به این نظر اند که کافی دشمن دارند و نباید روابط خود را با چین هم متشنج بسازند. چین هم بخاطر اینکه مبدا اهداف این کشور در داخل چین و یا اتباع و سرمایه گزاری های آن در خارج مورد حمله افراطگرایان قرا نگیرد، یک نوع تماس را با طالبان حفظ کرد. هم اکنون هم به نوشته فارن پالیسی چین برای سرمایه گزاری های بزرگ در افغانستان آماده گی دارد و نمی خواهد که با به صحنه بر آمدن دوباره طالبان، در این ساحه منافع خود را از دست بدهد. بزرگ ترین سرمایه گذاری چین در افغانستان در معدن مس عینک صورت گرفته است. معدن مس عینک در یک منطقه موقعیت دارد که شبکه حقانی متحد طالبان با آن نزدیک است. نشریه فارن پالیسی می افزاید، در دهه 1990 وقتی که افغانستان به جنگ داخلی سقوط کرد، چین به این کشور کمتر توجه داشت. اما اکنون که چین منافع بزرگ اقتصادی، سیاسی و امنیتی در منطقه و افغانستان دارد، پیکنگ نمی خواهد که بعد از خروج قوای بین المللی از افغانستان در سال 2014 ، این کشور دوباره به باطلاق جنگ داخلی سقوط کند. اکنون اگر تاریخ تکرار شود حدس زدن مشکل نخواهد بود که هیات تجارتی کدام کشور در صف اول در کندهار دیده خواهد شد.
رادیو آزادی 
